نخستين رويكرد تشكيل مؤسسه خيريه امدادي در ايران تحت حمايت دولت در سال 1301ش/ 1923 ميلادي صورت گرفت. در اين سال به كوشش دكتر امير اعلم اقداماتي براي تأسيس شير و خورشيد سرخ با حمايت دولت صورت گرفت، اگر چه فشار بين‌المللي نيز بويژه از سوي صليب سرخ جهاني در اين زمينه بي‌تأثير نبوده است، چرا كه دولت ايران از زمان پذيرش كنوانسيون 1864 ژنو، عملاً‌ هيچ كاري در اين باره صورت نداده بود . جمعیت شیر و خورشید سرخ نخستين و بزرگترين جمعيت خيريه ايران است كه عهده‌دار وظايف مهم و متعددي در مسائل مربوط به امداد رساني در حوادث غير مترقبه و امدادي ، تأسیس بیمارستان و درمانگاه ، تهيه دارو و تجهيزات پزشكي ، تربیت پرستار ، نگهداری از کودکان بی سرپرست ، ارائه برنامه های ویژه برای جوانان و برخي فعالیت های عمرانی در داخل و خارج از کشور بوده است . كليه فعاليت‌هاي اين جمعيت، از بدو پيدايش آن در ايران بر اساس كنوانسيون‌ها، پروتكل های الحاقي به اين كنوانسيون‌ها و قراردادهاي بين‌المللي مختلفي بوده است كه در ادوار مختلف، براي تشكيلات بين‌المللي صليب سرخ و نيز در زمينه‌ي همكاري‌هاي بين‌الملي تهيه شده است و اين موضوع، در اساسنامه‌هاي مختلفي كه در ادوار گوناگون براي اين جمعيت تهيه شده مورد تأكيد قرار گرفته است. كهن‌ترين اين كنوانسيون‌ها، كنوانسيون صليب سرخ ، مصوب 1864 ميلادي/ 1243 ش در شهر ژنو سوئيس و قراردادهاي تكميلي آن، از جمله كنوانسيون بين‌المللي امداد، مصوب 1927 ميلادي/ 1306 ش در همين شهر است و در واقع اساسي‌ترين مرجع براي تدوين وظايف جمعيت‌ها نيز مجموعه كنوانسيون‌هاي چهارگانه‌ي ژنو در حمايت از مجروحان، بيماران، اسرا و اشخاص غير